Parafia Miłosierdzia Bożego

Informacje o parafii

ulice Białegostoku: Al. Tysiąclecia Państwa Polskiego, Andersa (parzyste 54-64), I Armii Wojska Polskiego, Białostoczek, Bielska, Brzeska, Buska, Giżycka, Gołdapska, Grodzieńska, Hajnowska, Kombatantów, Kowieńska, Kozłowa, Lidzka, Łańcucka, Olecka, Olsztyńska, Płocka, Przytorowa, Racławicka, Radzymińska, Siemiatycka, Sitarska, Skidelska, Sokólska, Suwalska, Świsłocka, Wileńska, Wołkowyska, Zagumienna.
ulice Wasilkowa: Leśna, Nadawki.

Rys historyczny:
Parafię ustanowił bp Edward Kisiel mocą dekretu erekcyjnego z 24 czerwca 1990 r. dla osiedla Białostoczek, wyodrębniając ją z terytorium parafii pw. Świętej Rodziny. Granicę poprowadzono wzdłuż linii kolejowych Białystok - Zubki i Białystok - Sokółka. Proboszczem nowo utworzonej parafii został mianowany ks. Zbigniew Krupski, dotychczasowy proboszcz parafii Świętej Rodziny.
Wobec nieskuteczności wcześniejszych starań o teren pod budowę świątyni przy ul. Poleskiej, ks. Z. Krupski, jeszcze jako proboszcz parafii pw. Świętej Rodziny, podjął zabiegi o pozyskanie placu położonego po prawej stronie rzeki Białej przy ulicy Radzymińskiej, który był własnością rodziny Boratyńskich, Gminy Białystok oraz Białostockiej Spółdzielni Mieszkaniowej. Pozytywną decyzję w tej sprawie wydał wojewoda białostocki 22 grudnia 1981 r. W sierpniu 1982 r. ks. Krupski wystąpił do Urzędu Miejskiego z prośbą o zezwolenie na budowę tu kościoła, co zaowocowało odnośnym pismem wydanym w październiku tego roku, w którym Urząd Miejski zezwolił na budowę kościoła, ale postawił wymogi, dotyczące szczegółów planu urbanistycznego i prawa własności. Pisemne pozwolenie na lokalizację kościoła i budynków towarzyszących w miejscu proponowanym przez władze kościelne parafia Świętej Rodziny otrzymała 29 grudnia 1982 r.
Dnia 16 kwietnia 1983 r. została powołana Komisja Konkursowa, której zadaniem było rozpatrzenie i ocena projektów budowy kościoła. W wyniku konkursu w 1984 r. do realizacji wybrano projekt autorstwa inż. arch. Andrzeja Nowakowskiego z Białegostoku i inż. arch. Janusza Pawłowskiego z Olecka. Koncepcja ta zawierała szczegółowy plan realizacyjny zagospodarowania terenu i obiektów sakralnych. W skład zespołu sakralnego miała wejść świątynia i budynki towarzyszące pod warunkiem, że obiekty będą tworzyły jedną całość pod względem kompozycji przestrzennej. Świątynię założono na rzucie wachlarzowym, w którym wydzielono koliste prezbiterium. Rozłożystą bryłę akcentuje usytuowana nad prezbiterium ażurowa wieża. Ciekawym rozwiązaniem architektonicznym jest zogniskowane na prezbiterium łamane, kryształowe sklepienie oraz wykonane ze szkła ołtarze. Oprócz zespołu sakralnego zaprojektowany został plac przed kościołem w kierunku rzeki Białej.
Dnia 7 lutego 1984 r. Urząd Miejski w Białymstoku zatwierdził plan realizacyjny budowy kościoła i budynku towarzyszącego, przeznaczonego na sale katechetyczne, zaś 16 lutego otrzymano decyzję o przekazanie w wieczyste użytkowanie terenu o powierzchni 1,30 ha położonego przy ul. Radzymińskiej, z przeznaczeniem pod budowę kościoła i budynku towarzyszącego. Dnia 27 kwietnia bp E. Kisiel poświęcił teren pod budowę kościoła i odprawił na nim pierwszą Mszę św. Pozwolenie na budowę kościoła i budynku katechetycznego parafia otrzymała 17 maja 1984 r. Natychmiast rozpoczęto zakładanie fundamentów pod kościół, które były gotowe we wrześniu tego roku. Dnia 22 grudnia 1984 r. bp E. Kisiel poświęcił plac pod budowę kościoła. Podczas budowy jako tymczasową kaplicę wykorzystywano część pokaźnych rozmiarów drewnianej szopy przeznaczonej do składania materiałów budowlanych. W niej w niedziele i święta duchowni parafii Świętej Rodziny sprawowali Eucharystię. We wrześniu 1986 r. oddano do użytku budynek katechetyczny, a 22 grudnia bp E. Kisiel poświęcił dolny kościół, w którym regularnie rozpoczęto sprawowanie kultu religijnego, natomiast w październiku 1988 roku dokonał aktu wmurowania kamienia węgielnego w budującej się świątyni.
Budowę plebanii rozpoczęto 21 czerwca 1988 r. W niej od września 2000 r. funkcjonuje prywatna kaplica pw. św. Faustyny.
Dnia 30 listopada 1988 r. dokonano ekshumacji i translacji z cmentarza farnego do krypty znajdującej się w kaplicy dolnego kościoła doczesnych szczątków sługi Bożego, ks. Michała Sopoćki.
W roku 1992 górny kościół został przykryty dachem, a w 1993 - ukończono budowę wieży i rozpoczęto prace wykończeniowe. Ze względu na wielkość obiektu i coraz mniejsze zasoby finansowe parafian prace te przebiegały w wolnym tempie. Prowadził je nadal proboszcz, ks. Z. Krupski, a po jego śmierci w 2001 r. - ks. Andrzej Kozakiewicz. Świątynię poświęcił abp Edward Ozorowski 30 września 2007 r.
Dnia 28 września 2008 r. przy ołtarzu papieskim na placu przy świątyni parafialnej legat papieski, abp Angelo Amato dokonał, w imieniu papieża Benedykta XVI, aktu beatyfikacji sługi Bożego ks. Michała Sopoćki, ustalając jego liturgiczne wspomnienie na dzień 15 lutego.
Nadal trwają ostatnie prace wykończeniowe wewnątrz kościoła oraz rozbudowa zaplecza z przeznaczeniem na miejsca noclegowe dla pielgrzymów. W czerwcu 2014 roku parafia otrzymała oficjalne pozwolenie na rozbudową kompleksu sakralnego. Rozpoczęto też intensywne przygotowania do powiększenia powierzchni parkingowej. Przed uroczystością Zmartwychwstania Pańskiego w 2014 roku zostały zamontowane witraże w części prezbiterium wykonane przez firmę Żeleński z Krakowa, nawiązujących architektonicznie do kolorystyki promieni i tematu miłosierdzia oraz przeniesiono z dolnego kościoła obraz i relikwie św. Faustyny, umieszczając je w specjalnej nastawie przy prezbiterium.