Parafia Najświętszego Serca Jezusa

Informacje o parafii

ulice Białegostoku: 42 Pułku Piechoty, Andersa, Bacewicz, Bagnowska, Błękitna, Chabrowa, Chłopska, Ciasna, Dunikowskiego, Chodkiewicza, Fabryczna, Gradowa, Harnasiów, Jaracza, Jesienna, Kapralska, Kątowa, Krańcowa, Lewandowskiego Ludowa, Makowa, Mierosławskiego, Młoda, Moniuszki, Odległa, Ogińskiego, Pionierska, Pułkowa, Pusta, Robotnicza, Sadowa, Sandomierska, Saperska, Sąsiedzka, Sekcyjna, Siedleckiego, Siewna, Sosabowskiego, Syczewskiego, Środkowa, Tarasowa, Tarnowska, Traugutta, Warneńczyka, Wasilkowska, Wąska, Węglowa, Wieniawskiego, Zacisze, Zawadzka, Zygmunta Augusta, Żniwna, Żołnierska, Żwirowa.

Rys historyczny:
Parafia została wydzielona z parafii Wniebowzięcia NMP i erygowana przez bp. Henryka Gulbinowicza 25 czerwca 1973 r. Pierwszym proboszczem został mianowany ks. Czesław Łogutko. Przy istniejącym kościele od 1960 r. funkcjonował samodzielny wikariat parafii farnej.
Obecny kościół Najświętszego Serca Jezusowego został zbudowany jako cerkiew prawosławna przy carskich koszarach 64 Kazańskiego Pułku Piechoty po 1888 r. Wcześniej był tam majątek Kolonia, którego właścicieli - rodzinę Kryńskich - po 1863 r. w ramach represji za udział w Powstaniu Styczniowym deportowano na Sybir. Ceglana budowla cerkwi nawiązywała swoją zewnętrzną szatą architektoniczną do stylistyki budowli staroruskich. W czasie działań wojennych I wojny światowej, w roku 1915 świątynia została mocno zniszczona.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości koszary przejęło wojsko polskie 42 Pułku Piechoty, natomiast zrujnowaną cerkiew przekazano Kościołowi katolickiemu. Staraniem duchowieństwa i pomocy wojska w 1927 r. pozostałości cerkwi przebudowano na kościół katolicki, któremu nadano wezwanie Najświętszego Serca Jezusowego. Służył on zarówno wojsku jako kościół garnizonowy, jak też miejscowej ludności. Duszpasterstwo prowadzili tu kapelani wojskowi. W czasie II wojny światowej budynek świątyni znów został poważnie uszkodzony. Po zakończeniu działań wojennych kościół przekazano katolickiemu duchowieństwu diecezjalnemu. Ze zniszczeń wojennych odbudował go ks. Aleksander Syczewski, który też na placu przy świątyni odremontował i przebudował jeden dom, a drugi zbudował od podstaw. W budynkach tych przez wiele lat mieszkali alumni Seminarium Duchownego. Ksiądz Syczewski toczył też przez wiele lat procesy sądowe z władzami państwowymi PRL o uratowanie kościoła i całej posesji. Dzięki jego uporowi świątynia i teren wokół niej pozostały własnością diecezji. Przy niej też funkcjonuje aktualnie parafia. Kościół konsekrował 30 października 1994 r. abp Stanisław Szymecki.