Parafia św. Andrzeja Boboli

Informacje o parafii

Liczba katolików: 7520

Do parafii należą:

ulice Białegostoku: św. Andrzeja Boboli, Armii Krajowej, Bacieczki (219-225), Batalionów Chłopskich, Grzeczna, Klonowa, Korycińska, Letnia, Miłosna, Niska, Popiełuszki (parzyste od 60, nieparzyste od 97), Powstańców, Rybnika, Przyjazna, Sympatyczna, Szarych Szeregów, Szkolna, Ubocze, Wrocławska, Zimowa.

Rys historyczny:

Parafię erygował biskup wileński Jerzy Matulewicz 28 grudnia 1922 r. dla miejscowości Starosielce, która powstała w trakcie budowy otwartej w 1873 r. kolei Grajewo ? Brześć do Królewca. Wzniesione tu wówczas Zakłady Zaplecza Remontowego Kolei Żelaznych sprawiły, że Starosielce stały się osadą kolejarzy. W 1919 r. nadano osadzie prawa miejskie. Mieszkańcy Starosielc starali się o pozwolenie na budowę kościoła u władz carskich już od 1908 r., ale bezskutecznie. Katolicka placówka duszpasterska powstała dopiero po odzyskaniu niepodległości, w 1919 r. Władze miasta przekazały wiernym zniszczoną w czasie wojny salę szkolną, gdzie od 1901 r., gdy rosyjskie władze kolejowe przekazały ją prawosławnym, znajdowała się niewielka cerkiew parafialna pw. świętych Cyryla i Metodego. Po opuszczeniu jej przez Rosjan w 1915 r., Niemcy umieścili tu oddział zwiadu konnego. Po I wojnie światowej część ludności prawosławnej wróciła z Rosji, w związku z czym władze miejskie wydały decyzję o przeniesieniu parafii prawosławnej do kaplicy Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny na cmentarzu grzebalnym, natomiast kaplica w budynku kolejowym, pw. Imienia Maryi i św. Stanisława Biskupa, służyła katolikom jako świątynia parafialna do czasu zbudowania kościoła pw. św. Andrzeja Boboli. Pierwszy proboszcz, ks. Paweł Grzybowski, rozpoczął przygotowania do budowy, ale zginął tragicznie w 1932 r. Dopiero jego następca, ks. Antoni Lewosz, wznowił zabiegi o budowę kościoła. Po zatwierdzeniu projektu, sporządzonego przez inż. arch. Oskara Sosnowskiego z Grodna przy udziale inż. arch. Leonarda Matulewicza przystąpiono w 1938 r. do prac budowlanych. Do września 1939 r. wymurowano ściany prawie do dachu. Prace przerwała II wojna światowa. Zgromadzone materiały budowlane zostały rozgrabione przez okupantów, a mury częściowo uszkodzone. Prace wznowiono w 1947 r. W trudnym okresie represji wobec Kościoła, pod zarządem proboszcza, ks. Jana Zmitrowicza, częściowo potajemnie, kontynuowano budowę. Trwała ona z przerwami w latach 1949-52 i 1955-59. Nieukończoną jeszcze świątynię poświęcił 1 września 1959 r. ks. Adam Sawicki, wikariusz kapitulny archidiecezji w Białymstoku. Prace wykończeniowe prowadził administrator parafii, ks. Czesław Łogutko, zaś po nim, od 1966 r. - proboszcz, ks. Stefan Girstun. W roku 1967 wykonano elewację i zbudowano górną część wieży, a w latach 1985-90 zbudowano nową plebanię. Modernistyczna świątynia na planie krzyża łacińskiego nawiązuje do tradycyjnej architektury sakralnej. Dnia 1 sierpnia 2004 r. na urząd proboszcza został mianowany ks. Ryszard Puciłowski. Wkrótce przebudowano gruntownie prezbiterium, zamontowano ogrzewanie posadzkowe, sporządzono nowe ławki, konfesjonały i żyrandole, wstawiono witraże, dano nową polichromię i wiele innych elementów wyposażenia świątyni. Poświęcenia świątyni dokonał 21 września 2008 r. abp Edward Ozorowski, metropolita białostocki. Nadal prowadzono prace remontowe i konserwatorskie: dach kościoła i wieżę pokryto blachą tytanowo-cynową, odnowiono gruntownie elewację świątyni. Dokładnej renowacji poddano także plebanię.

Kaplica Duszpasterstwa Tradycji Łacińskiej:
Kaplica pw. Imienia Maryi i św. Stanisława BM, przy ul. Szkolnej 1 została zbudowana w latach 1901-1902 jako kaplica szkolna. W latach 1919-59 spełniała funkcję kościoła parafialnego. Obecnie mieści się tu duszpasterstwo Tradycji Łacińskiej.

Cmentarz grzebalny:
500 m od kościoła parafialnego, pow. 4,34 ha, założony i poświęcony w 1959 r.