Parafia Niepokalanego Serca Maryi

Informacje o parafii

Liczba katolików: 790

Do parafii należą:

miejscowości: Bombla, Brody 2,5 km, Brzozówka Koronna 3,5 km, Brzozówka Strzelecka 1,5 km, Brzozówka Ziemiańska 3 km, Jezierzysk 4 km, Łomy 2 km, Łosiniec 2,5 km, Niemczyn 6 km, Osierodek 6 km, Przesławka 0,5 km, Przewalanka 4,5 km, Stok 3 km, Wojtachy 3,5 km, Zamczysk 3,5 km, Zdroje 2 km.

Rys historyczny:

Parafia Marianowo we wsi Bombla zaistniała na mocy dekretu erekcyjnego wystawionego 31 października 1946 r. przez abp. Romualda Jałbrzykowskiego. Jej terytorium wydzielono z parafii Korycin i Jasionówka.
Pierwsze próby zbudowania kościoła w Bombli podjęli w 1923 r. jej mieszkańcy, wspierani przez proboszcza z Korycina, ks. Antoniego Walentynowicza. Pozwolenie na budowę otrzymano, ale jej nie rozpoczęto, gdyż główny promotor tego dzieła, ks. Walentynowicz, został w 1933 r. przeniesiony do Krypna. W czasie wojny, w 1943 r., Jan Jurkowski ofiarował 5 ha ziemi pod przyszły kościół i zaplecze ewentualnej parafii. W kilka miesięcy później, już w roku 1944 mieszkańcy Bombli i okolicznych wsi powołali Komitet Budowy Kościoła i 11 października 1944 r. na ofiarowanej ziemi samodzielnie rozpoczęli budowę drewnianej świątyni. Sami też zwrócili się do abp. Jałbrzykowskiego z prośbą o ustanowienie w Bombli duszpasterza. Na odpowiedź nie czekano długo, gdyż już 5 stycznia 1946 r. rektorem budowanego kościoła został mianowany ks. Jan Siemaszkiewicz. On to w miesiąc później, 2 lutego, w powstającej właśnie świątyni odprawił pierwszą Mszę św. Uroczyste poświęcenie kościoła miało miejsce 29 września 1946 r., a w miesiąc później abp Jałbrzykowski erygował parafię.
Ideę zmiany nazwy parafii na Marianowo rozpropagował podczas pierwszych misji parafialnych w Bombli ks. Marian Jacewicz. Nazwa przyjęła się i odtąd w terminologii kościelnej zadomowiła się na stałe, chociaż miejscowość nadal pozostała przy dotychczasowej nazwie "Bombla".
W pierwszych latach po oddaniu świątyni do użytku jej wystrój był bardzo skromny. Ołtarz główny, ołtarze boczne, obrazy świętych, zostały wykonane przez artystów ludowych. Na wieży kościelnej zawieszono 500 kilogramowy dzwon. W roku 1948 sprowadzono 18-głosowe organy, nastawę ołtarza głównego oraz chrzcielnicę.
W latach 1986-90, dzięki staraniom proboszcza, ks. Czesława Łajkowskiego i przy ogromnym zaangażowaniu wiernych zbudowano nowy kościół, murowany, według projektu inż. arch. Andrzeja Chwaliboga. Przy wznoszeniu budowli większość prac wykonywali i finansowali parafianie. Świątynia została zaprojektowana jako budowla utrzymana w stylu modernistycznym, co wyróżnia ją od architektury wsi. Powstało założenie centralne, z bryłą budynku z przenikających się walców i z wieżą w fasadzie. Oryginalną i wyróżniającą się w swej architekturze budowlę charakteryzuje puryzm i oszczędność środków wyrazu. Wyposażenie kościoła jest barokowe i pochodzi z bliżej nieokreślonej świątyni z tzw. Ziem Odzyskanych. Znajduje się tu barokowy ołtarz główny z figurą Matki Bożej oraz barokowe 18-głosowe organy. Ściany świątyni są ozdobione obrazami świętych i stacjami Drogi Krzyżowej. Na uwagę zasługuje również skomponowanie wystroju ze starego kościoła (w tym drogi krzyżowej autorstwa Józefa Charytona).
Konsekracji świątyni dokonał bp Edward Kisiel 23 czerwca 1990 r. Stary kościół został w 1989 r. rozebrany i przeniesiony do nowo powstałej parafii w Grabówce.

Cmentarz grzebalny:

• 500 m od kościoła, założony w 1946 r., pow. 2 ha (ogrodzenie dokończono w 1991 r.)
• 1 km od kościoła, założony w 1946 r., pow. 0,5 ha (ogrodzony nowym parkanem betonowym w 1991 r.)