2016-11-03 Czwartek – Rozważania

Łk 15,1-10
ZBLIŻALI SIĘ DO JEZUSA WSZYSCY CELNICY I GRZESZNICY, ABY GO SŁUCHAĆ. NA TO SZEMRALI FARYZEUSZE I UCZENI W PIŚMIE. TEN PRZYJMUJE GRZESZNIKÓW I JADA Z NIMI. OPOWIEDZIAŁ IM WTEDY NASTĘPUJĄCĄ PRZYPOWIEŚĆ: KTÓŻ Z WAS, GDY MA STO OWIEC, A ZGUBI JEDNĄ Z NICH, NIE ZOSTAWIA DZIEWIĘĆDZIESIĘCIU DZIEWIĘCIU NA PUSTYNI I NIE IDZIE ZA ZGUBIONĄ, AŻ JĄ ZNAJDZIE? A GDY JĄ ZNAJDZIE, BIERZE Z RADOŚCIĄ NA RAMIONA I WRACA DO DOMU; SPRASZA PRZYJACIÓŁ I SĄSIADÓW I MÓWI IM: CIESZCIE SIĘ ZE MNĄ, BO ZNALAZŁEM OWCĘ, KTÓRA MI ZGINĘŁA. POWIADAM WAM: TAK SAMO W NIEBIE WIĘKSZA BĘDZIE RADOŚĆ Z JEDNEGO GRZESZNIKA, KTÓRY SIĘ NAWRACA, NIŻ Z DZIEWIĘĆDZIESIĘCIU DZIEWIĘCIU SPRAWIEDLIWYCH, KTÓRZY NIE POTRZEBUJĄ NAWRÓCENIA. ALBO JEŚLI JAKAŚ KOBIETA, MAJĄC DZIESIĘĆ DRACHM, ZGUBI JEDNĄ DRACHMĘ, CZYŻ NIE ZAPALA ŚWIATŁA, NIE WYMIATA Z DOMU I NIE SZUKA STARANNE, AŻ JĄ ZNAJDZIE. A ZNALAZŁSZY JĄ, SPRASZA PRZYJACIÓŁKI I SĄSIADKI I MÓWI: CIESZCIE SIĘ ZE MNĄ, BO ZNALAZŁAM DRACHMĘ, KTÓRĄ ZGUBIŁAM. TAK SAMO, POWIADAM WAM, RADOŚĆ POWSTAJE U ANIOŁÓW BOŻYCH Z JEDNEGO GRZESZNIKA, KTÓRY SIĘ NAWRACA.
To mnie zawsze w Panu Bogu fascynowało, że On nigdy nie przestaje wychodzić mi naprzeciw. Jego cierpliwość w stosunku do mnie, cierpliwość granicząca wręcz z naiwnością, po prostu mnie osłabia. Tak, czyni mnie na tyle słabym, że nie potrafię się oprzeć Jego miłości. To jest mój Bóg, mój Jezus, który jako jedyny w świecie nie machnął na mnie rękę, nie postawił na mnie krzyżyka, nie powiedział: „do trzech razy sztuka”. Nawet kiedy ja sam nie umiem się cieszyć z mego powrotu, a bardziej skupiam się na lęku by znów nie upaść, On eksploduje radością, którą zaraża całe Niebo. Wszyscy aniołowie mają totalną radość kiedy ja odchodzę od konfesjonału. W tym kontekście zaczynam rozumieć o co chodzi Kościołowi, gdy w czasie najważniejszej liturgii w Wigilię Paschalną śpiewa „o błogosławiona wina”. Tak! O szczęśliwe grzechy, które gładzi tak wielki Odkupiciel! Odkupiciel, któremu na imię Miłość, Miłość, która cierpliwa jest.